Datum
16-06-2015

• — Koen Taselaar
• — Amsterdam Alternative
• — Wouter Sibum
• — Wolf Aartsen

Redactioneel
“Dan koop je toch zelf een Rembrandt”, dacht meneer Pijbes hardop in een interview met Trouw. Wellicht slikte hij een welgemeend Godverdomme nog net in, want in de Trouw wordt niet gevloekt. Op onze redactie werd wel gevloekt. Hoe haalde hij het is z’n hoofd? Die schilderijen waren toch niet van hem? Om onze mening kracht bij te zetten, vertelden we elkaar anekdotes over Wim. Over de vrijwilligersbanen in het Rijks, over hoe hij eigenhandig de fietstunnel had willen dichtmetselen. Over hoe hij de Heilige Mauritius zwarte piet had genoemd en dat hij Amsterdam vuig en goor vond. “Wie dacht hij wel niet dat ie was?” Langzamerhand veranderde Wim Pijbes in een personage uit een Dickens-achtige wereld, vol geboefte en gespuis. Een stad vol Ciske de Rats. Hij werd de boze schoolmeester, de vrek, de fabriekseigenaar, de despoot. Maar we hebben ons vergist. Sorry. Misschien had hij zich wat onhandig uitgedrukt, maar hij is niet dat neerbuigende Dickens personage, bleek uit een eerder interview in dezelfde Trouw; “Het Rijksmuseum is (…) van ons allemaal, ook van jou. (…) Wij willen dat mensen in de tuin al het gevoel krijgen dat ze in het museum zijn. Het liefst zou ik daar ook gratis koffie schenken.” En toch zien wij geen kopjes met gouden randjes voor ons, maar een zwarte ketel, waar met een lepel koffie uit wordt geschept. Het beeld van het Amsterdam van Ciske de Rat krijgen wij niet meer uit ons hoofd.

Download
non-issue.org/043.pdf